ชีวิตคนเราตั้งอยู่บนความไม่แน่นอนจิงๆ น่ะ
วันนี้เรามีความสุขอยู่กับสิ่งที่เรามี สิ่งที่เราเป็น
เราแน่ใจว่าความสุขนี้ มันจะมั่นคง ยั่งยืน
เราแน่ใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ในทุกวัน.. แน่ใจกับสิ่งที่เราทำอยู่
ว่ามันจะเป็นความสุขอยู่กับเรา
แต่ไม่นึกอยู่เหมือนกันวัน วันต่อมาแล้ว ความสุขที่เรามี
ที่เราแน่ใจ ที่เราจับต้องได้ ในวันนั้น มันเป็นเพียงแค่ความว่างเปล่า
ผมรู้จักคู่รักอยู่คู่นึง ... ทั้งสองคนนี้เคยให้คำปรึกษาในตอนที่ผมตกอยู่กับความทุกข์
จากความรักที่ผมมี...
ผมมั่นใจอยู่มาก กับสองคู่นี้ว่า เค้าจะมีความสุขกับความรัก
ทั้งสองคนวางแผมที่จะแต่งงานกันต้นปีหน้า ต่างพยายามเก็บเงินกัน
เพื่องานแต่งงาน
แต่แล้วทุกอย่างก็ไม่เป็นไปตามที่สองคนตั้งความหวังไว้ เมื่อทางบ้านของเพื่อนผม
ประสบปัญหาทางการเงิน และเงินก้อนเดียวที่ทั้งสองพยายามเก็บกัน
มันก็ไม่ได้ถูกนำไปใช้ในงานแต่งงานนั้น ...
เพื่อนผมได้ตัดสินใจทิ้งความรักที่เค้ามีอยู่ ความรักที่ทำให้เค้ามีความสุข
ตัดสินใจที่จะสละสิ่งที่เค้ามีเพื่อทุ่มเททุกอย่างเพื่อช่วยเหลือทางบ้าน...
มันไม่น่าจะจบแบบนี้เลย .. ผมพยายามอธิบายทุกอย่าง พยายามที่จะช่วยหาทางออก
กับปัญหาที่เพื่อนผมเจอ แต่ทุกอย่างดูเหมือนเพื่อนผมได้ตัดสินใจไปแล้ว
และมันก็บอกว่ามันไม่สามารถจะย้อนกลับมาเป็นอย่างเดิมได้
เหตุผลอะไรที่จะสามารถทำให้คนเราสามารถที่จะทิ้งความรักที่เรามีอยู่ได้?
เหตุผลอะไรที่จะทำให้คนสองคนไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันได้อีกทั้งที่ทั้งสองคนยังรักกันอยู่
มันคือโชคชะตา หรือความโง่ของคนหรือเปล่า...
แต่นี้ไป สองคนนี้ก็คงจะเหมือนกันผม ที่เป็นอยู่ ...
วันนี้ได้รับข้อความมาจากคุณ ... ทั้งที่ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ..
ฝนยังคงตกอยู่มาตั้งแต่ตอนเย็น
แต่ก่อน.. คุณเคยบอกรักผม แทบทุกวันที่เราได้เจอกัน ..
แม้ตอนนี้ คุณจะไม่สามารถบอกรักผมได้เหมือนแต่ก่อนก็ตาม
ทุกข้อความที่คุณส่งมาทักทายผม ผมจะขอคิดว่า นั่นคือคำบอกรักผม
ดั่งที่คุณเคยบอกผมทุกวัน แม้ข้อความเหล่านั้นจะเป็นเพียงการทักทายธรรมดาก็ตามที
จากนี้ไปแม้จะยาวนานเท่าไหร่ก็ตาม ผมจะยังคงหยุดเวลานี้ไว้ เพื่อรอคุณกลับมา
แม้มันจะยาวนาน สิบปี ยี่สิบปี หรือเท่าไหร่ก็ตามที .. ผมจะยังคงรอคุณอยู่ ณ.ที่นี้ ณ.เวลานี้
และตลอดไป ....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น