เป็นนวนิยายญี่ปุ้น ที่ขายดีมาก 4 ล้านกว่าเล่ม ไม่น่าเชื่อเลย .. เคยได้ยินมาเหมือนกันเรื่องนี้
อ่านอยู่บนรถเมล์ .. น่าสนใจดีนะ ... เล่มนี้
อ้ออออ.. อ่านเรื่อง "ลำเนาป่า" จบแล้วน่ะ
จบลงด้วยดี เป็นไปอย่างที่คิดเลย ...
สุดท้ายเราก็ต้องกลับไปสู่ชีวิตที่เราเป็น แม้ว่าความรักที่มีจะเป็นยังงัย
ชีวิตก็คือชีวิต ... ความรักไม่สามารถเปลี่ยนชีวิตได้ ...
อาจจะเป็นเฉพาะบางคนมั้ง
เมื่อเช้าลงรถเมล์มา มองไปฝั่งตรงข้ามถนน รถติดยาวอยู่เหมือนเคย
ยังสงสัยอยู่ เพราะตอนมาแถววิภาวดี รถไม่ติดเลย วิ่งฉิว...
แต่หน้าที่ทำงานติดเหมือนเคย .. ปกติ... คนที่นั่งในรถทำหน้าเซ็งหน้าดูเลยย ...
เลี้ยวซ้ายเข้าประตูที่ทำงาน เดินผ่านบ่อเลี้ยงปลาขนาดใหญ่ น้ำเต็มบ่อแล้ว
เค้าตุนไว้รถน้ำช่วงหน้าหนาว กับหน้าร้อน กว่าจะถึงฝนหน้า น้ำคงแห้งขอดแน่เลย ...
เข้าประตูตึก ยืนรอลิฟท์ แล้วมองไปกลับไปประตูทางเข้า...
ไม่รู้สิ ความคิดนึงก็แวบเข้ามา...
คิดว่า .. เราเคยรู้สึกบ้างหรือเปล่า ว่าที่ทำงานเหมือนกับบ้านเรา
?????
เราเข้ามาถึงที่ทำงานทุกวันๆๆ เกือบสามสี่ห้าปี แล้ว ... มันเป็นรูทีนของชีวิตไป
น่าจะเกิดความรู้สึกเหมือนกับเวลาที่เรากลับบ้านบ้างนะ ...
ผู้อ่าน จำความรู้สึกตอนเราเป็นเด็กได้บ้างหรือเปล่าครับ
เวลาที่เราไปถึงโรงเรียน... จะเกิดความรู้สึกดีใจ ที่จะได้พบเพื่อนๆ ได้เล่นกับเพื่อนๆ
ความรู้สึกดีใจ แปลกๆ แบบ ไม่ใช่ดีใจว่าได้ของอะไรสักอย่างนึง .. เข้าใจไหมอ้ะครับ
ความรู้สึกที่เราเห็นโรงเรียน ความรู้สึกที่เราเห็นเพื่อน ความรู้สึกที่เราเห็นคุณครู ..
มันเหมือนกับความรู้สึกที่เราเดินเข้าที่ทำงานไหม ...
เหมือนกับควาวมรู้สึกที่เรา เห็นเพื่อนร่วมงานไหม ...
เหมือนกับความรู้สึกที่เราจะได้นั่งโต๊ะทำงาน แล้วเริ่มทำงานไหม อ้ะ ...
รู้สึกอย่างนั้นหรือเปล่าครับ ... เล่าให้ฟังบ้างนะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น