เวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น
จำได้ว่าใครโทรมา เพราะตั้งเสียงเรียกเข้าไว้
แล้วยังดังมาจากมือถือเครื่องเก่า ที่แทบไม่มีใครจะโทรมา
แทบจะไม่มีคำพูดอะไร เพราะผมเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
คุณเองก็คงไม่มีอะไรจะพูดเท่าไหร่ ... เพียงแต่โทรมาเพราะ...
เพราะ.. คงคิดถึง หรือไม่รู้จะโทรหาใครในอารมณ์แบบนี้
ในเวลาหลายชั่วโมง ที่มีเพียงไม่กี่คำถาม .. เช่น ..
สบายดีไหม ... ทำอะไรอยู่ ... ตี๋สบายดีไหม ...
ไปวัดบ้างไหม ... ที่คุณก็ถามอยู่ทุกครั้งที่โทรมา
ระหว่างความเงียบงันที่เกิดขึ้น ..
ที่ผมไม่ได้พูดอะไรออกมา .. ทั้งที่ในใจ อยากจะถามไถ่..
ว่า สบายดีไหม .. เป็นสุขดีอยู่หรือเปล่า?
แต่สิ่งที่ผมทำได้ในตอนนี้คือการเงียบงัน ...
แต่คุณเองคงเข้าใจ ในสิ่งที่ผมปฏิบัติต่อคุณ..
ผมเข้าใจ .. ว่าคุณเองก็รู้ ว่าการโทรมาหาแต่ละครั้ง
มันทำให้เราทั้งสองคนต้องเจ็บปวดมากขนาดไหน
แต่การเจ็บปวดนั้น มันคงไม่ทรมาณเท่ากับความห่วงหา
ที่มันกำลังบีบคั้นหัวใจอยู่ จนทำให้คุณต้องโทรมา ...
น้ำตาหยดลงบนหมอน ... ในขณะที่ผมต้องบอกขอวางสาย
พร้อมกับเสียงสะอื้นไห้จากคุณ ที่ดังผ่านโทรศัพท์มือถือมา
ผมวางสายพร้อมกับการร้องไห้ครั้งใหญ่อีกครั้ง...
ความเสียใจที่มันได้จางหายไปจากใจ ได้พัดกลับมาอีกครั้ง
เหมือนผมได้เริ่มออกก้าวเดินจากจุดที่ล้มลง..
เดินออกห่างจุดนั้นไป... แต่สุดท้าย มันก็วกกลับมาที่เดิมอีกครั้ง
มีเส้นทางไหน ที่ผมจะออกจากจุดนี้ไปได้ ..
ขอโทษนะคะ...พี่โจ๊ก ขอโทษจริงๆทุกครั้งที่ทำรู้ว่าทำให้เราต้องเจ็บ เจ็บมากๆ เหมือนคนเห็นแก่ตัวตลอดเวลา เสียใจจริงๆนะคะ
ตอบลบ