ระหว่างค่ำวันหนึ่ง ขณะฉันนั่งอยู่ในร้านกาแฟในร้านหนังสือแห่งหนึ่ง ในสยามพารากอน
ในวันศุกร์ วันที่หลายคนเรียกกันว่า วันศุกร์แห่งชาติ
เป็นวันที่ใครหลายคนต้องพาคนที่รัก ไปเดินเที่ยว ดูหนัง และกินข้าว
ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน หลังจากต้องทำงานมาตลอดทั้งอาทิตย์ และทั้งวัน
ในขณะที่ฉัน นั่งอยู่ในร้านกาแฟ ... รอเวลากลับบ้าน...
ตามองลงไปยังสถานีรถไฟฟ้า ที่มีผู้คนมากมาย ยืนรอรถไฟฟ้า เพื่อเดินทางกลับบัาน
จำนวนคนที่ไม่มีสิ้นสุด รอขึ้นขบวนรถไฟ ขบวนแล้วขบวนเล่า
ทำไมจำนวนคนในกรุงเทพเมืองหลวงช่างมากมายอย่างนี้
ถ้าหากมีเหตุการณ์ใด ที่จะต้องมีคนตายเป็นแสนๆ คน ก็คงจะดี คนคงจะลดน้อยลงกว่านี้
ใครคนนึงในกลุ่มคน ที่ยืนรอรถไฟตรงนั้น อาจจะต้องตายไปด้วย
คนทางบ้านคงเสียใจมาก กับการที่ต้องสูญเสียคนในครอบครัว
มันอาจจะเป็นความสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในครอบครัว
แต่มันอาจเป็นความสูญเสียเพียงเสี้ยวเดียว เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
เมื่อถูกรวมเข้าในความสูญเสียอีกเป็นแสนๆกว่าคน ...
ความรู้สึกของคนเรา ที่ว่ายิ่งใหญ่แล้ว อาจเป็นเสียงสิ่งเล็กๆ สิ่งหนึ่ง ในโลกใบนี้
ความรู้สึกของฉัน ที่มีต่อเธอ ... อาจจะเป็นเพียงสิ่งเล็กน้อยเท่านั้น
บนโลกที่กว้างใหญ่ใบนี้ ...
มันจะมีค่ามากเท่าไหร่ สำหรับเธอ ..
แต่มันมีค่ามากที่สุด ในชีวิตนี้ สำหรับฉัน ...
การที่ได้ร่วมกินอาหารมื้อเย็นมื้อนึง ในคืนวันศุกร์
การที่ได้เดินจูงมือกันเดินเที่ยว หลังเลิกงานในวันศุกร์
การที่ได้ดูหนังด้วยกัน หลังจากต้องทำงานมาอย่างหนักทั้งอาทิตย์ ในคืนวันศุกร์
คุณรู้มั้ย .... ว่ามันมีค่ามากมายสำหรับฉัน
แม้มันจะเป็นเพียงเสี้ยวหนึ่ง ของความรู้สึกของคนอีกเป็นล้าน
ในโลกใบใหญ่ใบนี้ ...
ฉันรักคุณนะ ...
